Κ. Μακρίδου, Πρόσθετοι λόγοι εφέσεως, 2000

Ερευνάται ο θεσμός των πρόσθετων λόγων εφέσεως, ο οποίος προβλέπεται στα άρθρα 520 και 522 ΚΠολΔ. Με άξονα τον σκοπό που οι πρόσθετοι λόγοι εφέσεως υπηρετούν στο ελληνικό δικαιικό σύστημα, αντιμετωπίζεται ειδικότερα το ζήτημα της έννοιας των κεφαλαίων την εκκαλούμενης αποφάσεως, καθώς και των αναγκαίως συνεχόμενων προς τα εκκληθέντα, τα οποία παραδεκτά προσβάλλονται με πρόσθετους λόγους. Η πλούσια στο ζήτημα αυτό νομολογία βοηθά στην ακριβή οριοθέτηση της έννοιας των κεφαλαίων δίκης, καθώς και στην εφαρμογή της σε ειδικότερες περιπτώσεις, όπως λ.χ. επί σωρεύσεως αγωγών, ανταγωγής, παρεμβάσεως, προσεπικλήσεως, παρεμπιπτόντων ζητημάτων και ενστάσεων, με έμφαση στις γνήσιες ενστάσεις που στηρίζονται σε αγώγιμο δικαίωμα.

Βασικό, ακόμη, σημείο της μονογραφίας αποτελεί η έρευνα των ειδικότερων προβλημάτων που ανακύπτουν κατά την άσκηση των πρόσθετων λόγων εφέσεως στην τακτική και στις ειδικές διαδικασίες, προβλήματα που συνέχονται με τον χρόνο και τρόπο ασκήσεώς τους, με τον διάδικο που νομιμοποιείται να τους ασκήσει, καθώς και με την τύχη τους επί ερημοδικίας του εκκαλούντος ή του εφεσιβλήτου.